जग तुझ
रंगांनी नटलेल
जग माझ
दंग्यान्नी पेटलेल
जग तुझ
फुलांचा गंध
जग माझ
धर्मान्ध
जगात तुझ्या
शिम्पल्यातले मोती
जगात माझ्या
भाषा आणि जाती
जगात तुझ्या
वारे तारे आम्ही सारे
जगात माझ्या
द्वेशाचे निखारे
जगात तुझ्या
सगळे सुंदर सगळे सारखे
जगात माझ्या
सगळे एकटे, सगळे पारखे
जग तुझ
निळ आकाश
जग तुझ
सुर्याचा प्रकाश
जग तुझ
सागराची गाज
जग तुझ
हिरवाइचा साज
कस रे जग तुझ इतक सुंदर निवांत ?
का माझ जग अस अस्वस्थ अशांत ?
देशील का तुझ्या जगातला थोडासा गारवा ?
थोडासा प्रकाश आणि एक पांढराशुभ्र पारवा... ?
4 comments:
very thought provoking..and straight from your heart!
I loved the 'rawness' of your poem ... again! keep it up!
Julie
Very meaningful poem!! :)
M Speechless ....
Nitant Sundar!
Post a Comment